“Van Rooyen was in zijn carrière ‘nooit zo hunkerend naar complimenten” (NRC)

Al was de uitnodiging om met Miles Davis en het Quincy Jones Orchestra te spelen op het jazzfestival van Montreux ‘echt wel een groot ding.’ Als trompettist en bugelspeler maakte hij deel uit van de vroegste moderne jazzgeneratie in Europa, zijn muziekcarrière omspant nu ruim zeventig jaar. Bewust heeft Van Rooyen zich in zijn carrière weinig gepositioneerd als bandleider. Hij bezat geen solistenbravoure, was vooral een dienstbare speler, een trots onderdeel van een geheel. Het kan een reden zijn waarom Van Rooyen de jazzprijs niet eerder in zijn carrière kreeg.

“Het warme, zachte geluid van de bugel past bij de bescheiden Van Rooyen, stelt ook de jury. Zij prijst ook hoe van Rooyen, in navolging van zijn grote voorbeeld trompettist Clifford Brown, streeft naar ‘eerlijke’ muziek zonder foefjes en trucjes’. De noten worden daarbij ‘met zorgvuldigheid uitgekozen’, en ‘de schoonheid van de ronde toon prevaleert boven effectbejag’.

Hier dient evenwel aan toegevoegd, dat Ack van Rooyen al jaren de flügelhorn bespeelt, niet meer de bugel en trompet.

Hier in een Duo met pianist Juraj Stanik